Το ανθρώπινο σώμα πάντα με συνάρπαζε, μετά το ανθρώπινο μυαλό φυσικά .Η ελπίδα… Τι όμορφο να κρατάς την ελπίδα του άλλου στην παλάμη σου, σφιχτά. Να την σφίγγεις με όλη σου την δύναμη μέχρι να σπάσει και να γίνει χίλια μικρά νεκρά οράματα, των στιγμών που τα κατάφερε να επιβιώσει! Να του θυμίζεις, πόσο εύθραυστος και ασήμαντος είναι. Λογικό…