Το ανθρώπινο σώμα πάντα με συνάρπαζε, μετά το ανθρώπινο μυαλό φυσικά. Η ελπίδα…Τι όμορφο να κρατάς την ελπίδα του άλλου στην παλάμη σου, σφιχτά. Να την σφίγγεις με όλη σου την δύναμη μέχρι να σπάσει και να γίνει χίλια μικρά νεκρά οράματα, των στιγμών που τα κατάφερε να επιβιώσει! Να του θυμίζεις, πόσο εύθραυστος και ασήμαντος είναι. Λογικό είναι, η υπέρτατη ηδονή, να βλέπεις τον τρόμο και τον πανικό στα μάτια του άλλου. Να γνωρίζεις ότι είσαι αυτός που τον έχει προκαλέσει. Πως θα κάνει ότι του πεις, πως έχεις τον πλήρη έλεγχο του, πως είναι το παιχνίδι σου! Μέχρι τα σκουλήκια να σκαρφαλώσουν την σπονδυλική του στήλη.